Leven met een hart

Dat bedoel ik letterlijk.

Zo'n apparaat dat normaliter zo'n 70 x per minuut samentrekt.

Dat is 37 miljoen keer per jaar en ruim 2,5 miljard keer op een mensenleven.

Daar kijk je met respect tegen aan.

Elf jaar al kan mijn hart niet doen wat het moet doen.

En dat heeft letterlijk gevolgen.

Voor alles en iedereen in mijn omgeving.

Die beperking is dagelijks aanwezig. Geen dag uitgezonderd.

Een dag is voor mij rondjes draaien van 5 à 6 uur.

Dus altijd 's middags slapen om maar eens wat te noemen.

Altijd de vraag voor je zelf beantwoorden "Kan ik het of kan ik het niet".

Niet meer meedraaien in het normale circuit.

Knettergek wordt je ervan.

Maar dat allemaal is niets vergeleken bij de invloed die dit alles heeft voor Ida en de kids.

Hun leven wordt helemaal op zijn kop gezet, als een soort van toegift.

Altijd maar rekening houden met én afgaan op wat ze denken te zien.

Dat is ook "Leven met een hart", maar dan van een ander.

En dat doen ze op een manier dat je er letterlijk tranen van in je ogen krijgt.

Zonder te kort te doen aan iedereen die meeleeft, mag dat best eens gezegd worden.

"Blij zijn met datgene wat je wél kunt doen" is mijn lijfspreuk en ik gedraag mij er ook naar.

Nee, het is geen verdienste dat je zo kunt denken.

Ik ben er wel verschrikkelijk blij mee dat ik zo in elkaar zit.

Ook al moet je je soms bij je eigen nekvel pakken op dagen zoals deze.

En dan kan het mij niet snel genoeg gaan.

Die stamcellen moeten aan de slag.

Nú en niet morgen!

Toch mooi dat ze erin zitten!

Goed gedaan stamcellengoeroedokter!

Goed gedaan Ida en kids!
Goed gedaan iedereen die meeleeft!
Goed gedaan Janssen!

Zo kan ie wel weer......