Eigenaardig verschijnsel is dat toch.
's Nachts lijkt alles veel erger dan overdag.
Die twijfel uit mijn vorige blog kwam opzetten toen ik
niet meer in slaap kon komen.
Het was rond 2 uur 's nachts.
Alle gedachtes zitten dan in een soort sluier waar je
maar moeilijk door heen kan prikken.
Als je dan 's morgens weer bij de mensen bent, is alles
een stuk minder erg dan 's nachts.
Gelukkig maar, dus ik zal 's nachts niets meer op mijn
blog zetten..... je zou nog eens gaan denken dat ik het niet meer helemaal zag
zitten!
Integendeel!
Wachten doe je overal.
Maar in de gezondheidszorg lijkt het wel of wachten een
onderdeel van het behandelplan is geworden.
Eer dat je aan de beurt bent bij de specialist,
eer dat je het benodigde onderzoek hebt gehad,
eer dat je dan
weer aan de beurt bent om de uitslag te horen
en eer dat dan de feitelijke behandeling begint,
ben je zo een paar maanden verder.
Ben wat dat betreft dus best wel wat gewend.
Ben wat dat betreft dus best wel wat gewend.
Het systeem zit nu eenmaal zo in elkaar, maar soms is wachten redelijk lastig.
Zeker nu ik 10 dagen na de laatste screening
"formeel" moet horen of ik mee
kan doen met het stamcellenonderzoek.
Ennnnnnn ........
die 10 dagen zijn voorbij!
Dus kom nou beste en heel knappe dokter, je patiënten
zijn ook mensen met alle onzekerheden van dien.
Laat van je horen of die "stamcellen grasspriet"
een stuk zekerheid kunnen worden.
Ik wil die 100 meter weer in 10 seconden gaan lopen!
(Nou vooruit, ok dan ..... in 11 seconden)
(Nou vooruit, ok dan ..... in 11 seconden)
Wordt vervolgd!