100 miljoen cellen zijn verhuist!
Vanuit het
been naar het hart.
Een
afstand van nog geen meter.
Maar in
tijd uitgedrukt, is het iets enorms.
Sinds het ontstaan
van de "homo sapiens" nog nooit eerder vertoond!
De
afgelopen 4 dagen heb ik niet alleen vol bewondering gekeken naar de techniek.
Maar ook naar
de manier waarop de artsen alle tijd hebben genomen voor de begeleiding.
Werkelijk
perfect!
Tja...
waar zal ik beginnen?
Zondag mij
gemeld, Ida mocht ook blijven slapen in het bed naast me...
Alleen
Bibeth was ook mee, dus zomaar een hotelkamer in het ziekenhuis gekregen voor
hen.
Maandag 4
januari was "D-day".
Om kwart
over acht lag ik al in de operatiekamer.
En ik maar
vrolijk uitroepen tegen iedereen die mij daar een gelukkig nieuwjaar wenste...
"Ja,
ja alle goeds voor 2010". Met klamme handjes dus.....
Eerst de
beenmerg punctie uit het bekken.
Daar zag
ik het meest tegenop.
Het gevoel
van "plop" wanneer de naald door het been heen "schiet" en
in het beenmerg komt.
Echt
pijnlijk was het beenmerg optrekken, een jampot vol.
Gelukkig
was ook op dit moment de zorg volop én oprecht aanwezig.
Via het
infuus kreeg ik extra pijnstillers en dat hielp.
's Middags
om 2 uur opnieuw naar de operatiekamer.
Vol
bewondering gekeken naar het reageerbuisje met de cellen dat overgebleven was
van het jampotje van 's morgens.
Maar het
meest onder de indruk was ik toch wel van het nieuws dat de injectie vanuit de binnenkant
van het hart in de hartwand gegeven wordt........ uhhhh!
De katheter
met de injectienaald wordt via de lies ingebracht, door de aorta rechtstreeks
in het hart.
Langs de
hartklep - op het moment dat die opengaat wordt de draad er langs geleid - naar
de onderste kamer.
12
Injecties heb ik gekregen aan de binnenkant van de hartwand.
Positiebepaling
waar er geïnjecteerd moet worden met een soort intern
gps systeem.
gps systeem.
Ongelooflijk,
er is dus "iets" echt binnen in mijn hart geweest!
En de arts
die de ingreep deed was de hele tijd vrolijk aan het fluiten ...
Aan de
andere kant...als hij moeilijk zou hebben gekeken en al zuchtend zijn werk zou
gedaan hebben..... zou ik opnieuw klamme handjes hebben gehad.
Na 2 uur
was het klaar.
Het enige
wat niet gebeurd is, is de normale catheterisatie waarmee het exacte plaatje
van de bestaande vernauwing in de kransslagader was weergegeven.
Ook hier
weer de mededeling dat ze dat dit keer niet deden omdat het een te groot risico
werd gevonden voor de informatie die het zou opleveren.
Met andere
woorden, we weten dat er een vernauwing zit, de precieze locatie en hoe groot die
is, is minder relevant.
Het is
niet anders.
Na een
nacht op de hartbewaking aan alle toeters en bellen, nog een dag op de gewone
afdeling met zo'n kastje waar de hartritmestoornissen kunnen worden gemeten.
Die waren
er niet en dus een dag eerder dan gepland naar huuuuuuus!
Vervolg:
tussen 2 weken en 6 maanden moeten de effecten voelbaar zijn.
Volgende
maand nog 24 uur in het ziekenhuis en dat mag in hier in de buurt.
Controle
op hartritmestoornissen.
En dan na
2 maanden en 6 maanden weer allerlei scans waar objectief de vooruitgang kan
worden gemeten.
Vanmorgen
nog een bedank-mailtje gestuurd naar de artsen die het onderzoek doen.
Een stukje
tekst van die mail geeft aan hoe ik mij nu voel:
Gekscherend roep ik altijd dat mijn eigen doelstelling
is om na de injectie binnen 3 maanden de
100 meter in 12 seconden te kunnen lopen....
Het zal ongetwijfeld zo'n vaart niet lopen, maar ik
geef er mee aan dat er sprake is van hoop op een kwalitatief beter leven.
En dat is heel wat!
