Ze zitten er in!

100 miljoen cellen  zijn verhuist!

Vanuit het been naar het hart.

Een afstand van nog geen meter.

Maar in tijd uitgedrukt, is het iets enorms.

Sinds het ontstaan van de "homo sapiens" nog nooit eerder vertoond!

De afgelopen 4 dagen heb ik niet alleen vol bewondering gekeken naar de techniek.

Maar ook naar de manier waarop de artsen alle tijd hebben genomen voor de begeleiding.

Werkelijk perfect!

Tja... waar zal ik beginnen?

Zondag mij gemeld, Ida mocht ook blijven slapen in het bed naast me...

Alleen Bibeth was ook mee, dus zomaar een hotelkamer in het ziekenhuis gekregen voor hen.

Maandag 4 januari was "D-day".

Om kwart over acht lag ik al in de operatiekamer.

En ik maar vrolijk uitroepen tegen iedereen die mij daar een gelukkig nieuwjaar wenste...

"Ja, ja alle goeds voor 2010". Met klamme handjes dus.....

Eerst de beenmerg punctie uit het bekken.

Daar zag ik het meest tegenop.

Het gevoel van "plop" wanneer de naald door het been heen "schiet" en in het beenmerg komt.

Echt pijnlijk was het beenmerg optrekken, een jampot vol.

Gelukkig was ook op dit moment de zorg volop én oprecht aanwezig.

Via het infuus kreeg ik extra pijnstillers en dat hielp.

's Middags om 2 uur opnieuw naar de operatiekamer.

Vol bewondering gekeken naar het reageerbuisje met de cellen dat overgebleven was van het jampotje van 's morgens.

Maar het meest onder de indruk was ik toch wel van het nieuws dat de injectie vanuit de binnenkant van het hart in de hartwand gegeven wordt........ uhhhh!

De katheter met de injectienaald wordt via de lies ingebracht, door de aorta rechtstreeks in het hart.

Langs de hartklep - op het moment dat die opengaat wordt de draad er langs geleid - naar de onderste kamer.

12 Injecties heb ik gekregen aan de binnenkant van de hartwand.

Positiebepaling waar er geïnjecteerd moet worden met een soort intern
gps systeem.

Ongelooflijk, er is dus "iets" echt binnen in mijn hart geweest!

En de arts die de ingreep deed was de hele tijd vrolijk aan het fluiten ...

Aan de andere kant...als hij moeilijk zou hebben gekeken en al zuchtend zijn werk zou gedaan hebben..... zou ik opnieuw klamme handjes hebben gehad.

Na 2 uur was het klaar.

Het enige wat niet gebeurd is, is de normale catheterisatie waarmee het exacte plaatje van de bestaande vernauwing in de kransslagader was weergegeven.

Ook hier weer de mededeling dat ze dat dit keer niet deden omdat het een te groot risico werd gevonden voor de informatie die het zou opleveren.

Met andere woorden, we weten dat er een vernauwing zit, de precieze locatie en hoe groot die is, is minder relevant.

Het is niet anders.

Na een nacht op de hartbewaking aan alle toeters en bellen, nog een dag op de gewone afdeling met zo'n kastje waar de hartritmestoornissen kunnen worden gemeten.

Die waren er niet en dus een dag eerder dan gepland naar huuuuuuus!

Vervolg: tussen 2 weken en 6 maanden moeten de effecten voelbaar zijn.

Volgende maand nog 24 uur in het ziekenhuis en dat mag in hier in de buurt.

Controle op hartritmestoornissen.

En dan na 2 maanden en 6 maanden weer allerlei scans waar objectief de vooruitgang kan worden gemeten.

Vanmorgen nog een bedank-mailtje gestuurd naar de artsen die het onderzoek doen.

Een stukje tekst van die mail geeft aan hoe ik mij nu voel:

Gekscherend roep ik altijd dat mijn eigen doelstelling is om na de injectie binnen 3 maanden de

100 meter in 12 seconden te kunnen lopen....

Het zal ongetwijfeld zo'n vaart niet lopen, maar ik geef er mee aan dat er sprake is van hoop op een kwalitatief beter leven.

En dat is heel wat!