Er is een ragfijne streep getrokken door de rest van mijn leven.
Alsof ik wel verder mag, maar alleen met een aantal
beperkingen die steeds prominenter aanwezig zouden zijn.
Tot mijn 49ste leefde ik het leven.
Alles kon, alles functioneerde en alles mocht.
Tot die ene dag dat ik de Lochemse berg niet meer op kon.
Iedereen die die berg kent weet dat het een heuveltje is
van 37 meter hoog.
Een helling van honderden meters lang, met een
stijgingspercentage van een half procent
of zo.
Niet echt een Mont Ventoux, waar je jaren de kuitspieren
voor moet oefenen.
Het gebeurde zomaar.
Je denkt aan alles , maar niet aan het feit dat je hart
niet meer op volle toeren wil draaien.
Eerlijk gezegd weet je tot dan niet eens dat je een hart
hebt.
Het zit er gewoon, net zoals je milt, of je lever.
Je maag voel je nog wel eens, ok, maar je hart....
Niet alleen ik had moeite met te ontdekken dat mijn hart
de oorzaak was van het niet kunnen beklimmen van de Lochemse berg.
Zeker in het begin waren de heren doktoren nogal in de
veronderstelling dat het aan de geestelijke toestand lag.
"Heeft u een drukke baan, zou het kunnen zijn dat u
veel stress in het leven heeft?
Laten we het nog eens een paar weekjes aankijken, is het
dan nog niet over dan zien we verder"
Na de eerste fietstest was niets te zien.
Ongelovig zoals ik ben, vroeg ik dokter twee om zijn
mening.
Gelukkig was er bij dokter twee wél wat te zien.
En zo begon het.
Een palet van kleurrijke klinische omgevingen is sinsdien
aan mij voorbijgetrokken.
Of het nu ligt aan de lucht in dit gedeelte van het land,
of aan het feit dat mijn lichaam niet zonder de lucht vanuit het Westen kon, ik
heb geen idee.
Feit is dat nu 11 jaar later, ik nierstenen heb gehad, mijn
galblaas verdwenen is, de ziekte van Menière mij niet is gepasseerd, er een
stuk van mijn longen is weggenomen, er 22 keer een hartcatheterisatie heeft
plaatsgevonden, er 11 stents zijn geplaatst , er 12 keer een dotterbehandeling
heeft plaatsgevonden, ik 2 keer een openhartoperatie heb ondergaan en tijdens
de laatste operatie een kransskagader te lang heeft afgeklemd gezeten, waardoor
er infarct heeft kunnnen huishouden met het gevolg dat de pompfunctie van het
hart niet goed meer functioneert.
Een lange zin om een lange lijst weer te geven.
Resultaat: ik ben een no option patient geworden.
Behandeling middels dotteren of een by-pass is geen optie
meer.
Daar sta je dan... en toen?
Reageren? Klik hieronder op "reacties"
